Geluk bij een ongeluk

Deze geschiedenis, die soms zelfs tot mijn eigen verbazing bij mij hoort, heeft me een paar grootse levenslessen geleerd. Enkele daarvan waren niet zo eenvoudig, zoals het feit dat gemis geen einde heeft of het dagelijkse besef dat het leven kwetsbaar is. Andere lessen hebben me positief gevormd naar de mens die ik nu ben, met de keuzes die ik maak.

Tijd met mijn eigen moeder heb ik niet meer, daarom is mij de tijd met mijn kinderen extra dierbaar. Wat het leven ook in petto heeft, ik wil geen spijt hoeven te hebben van verspilde tijd aan verkeerde prioriteiten. Werken is belangrijk voor de verwezenlijking van onze persoonlijke ambities, maar voor de baas ben ik vervangbaar, voor mijn gezin nooit. Daarom zoek ik, net als waarschijnlijk de meesten die zich dat kunnen veroorloven, naar het ideale evenwicht tussen tijd met mijn kinderen, tijd met mijn man, tijd voor mijn ambities en werk, tijd voor mijn familie en vrienden en tijd voor mijzelf.

Twee werelden

Ik ben een mens van twee werelden geworden. Met de kerk heb ik weinig, maar doordat ik 11 jaar na de dood van mijn moeder, mijn grote liefde leerde kennen aan datzelfde strand in Frankrijk, ben ik wel bewust gelovig/spiritueel geworden. Er is voor mij iets tussen hemel en aarde en mijn weg hier is een piepklein onderdeel van een groter geheel dat voor mij uiteindelijk om liefde draait. Maar ook ik kan bijdragen aan dat geheel en dat kleurt mijn levensweg in wat ik mee wil geven aan mijn kinderen en hoe ik wil zijn met mijn medemensen en de aarde waarop ik leef.

Door dat zogenaamde spirituele besef kan ik ook het geluk in kleine dingen zien. De schaterlach van mijn kinderen, een zonnestraal door de bomen of mijn man die zijn arm om mij heen slaat. Want ik geloof er wel in dat als je verlies erkent, meemaakt en doorleeft, je meer waardering kan hebben voor het kleine en grote immateriële geluk.

Wat denk jij?

Ik las laatst ergens in een artikel dat Nederlanders weliswaar véél reden tot geluk hebben, maar ondanks dat veel lijden aan psychische problemen en stress en dus in hun eeuwig nastreven naar het 'groene gras van de buren' vaak helemaal niet zo gelukkig zijn. In veel armere landen daarentegen, waar ongeluk nog meer bij het leven hoort, zijn mensen in werkelijkheid veel gelukkiger.

Wat denk jij? Is het ervaren van ongeluk in het leven nodig om werkelijk gelukkig te kunnen zijn?