Everyday Mommyday

Rauwe werkelijkheid

Deutsch

10. August 1994

Eveline 11 jaarEs ist der 10. August; es ist noch früh am Morgen aber schon ziemlich warm. Wir gehen mit der Familie an den Strand. Gestern sind wir hier in Moliets angekommen. Wir haben zwei Wochen Wanderurlaub in den Pyrenäen hinter uns und dies ist unser Zwischenstop am Atlantik. Nur einen Tag wollen wir hier pausieren, danach geht es wieder zurück nach Hause.

Der Sand ist warm, beinahe heiß. Eine steife Briese sorgt für hohe Wellen. Es sind viele Menschen am Strand und wir entscheiden uns dazu, uns ein Stück weiter, etwas abseits hinzulegen.

Aus den Dünen mündet ein Fluss rau ins Meer. Durch diesen Fluss müssen wir hindurch waten, denn dahinter ist der Strand viel ruhiger. Mama ist wie ich finde sehr ängstlich und hysterisch wegen der Strömung.

Als wir es geschafft haben, suchen wir uns ein Plätzchen. Wir legen unsere Sachen ab und gehen ins Wasser. Ich gehe mit meinem Vater und meinen beiden Brüder ein Stück ins Wasser. Der Strand fällt flach ab, aber die Strömung zieht kräftig an unseren Beinen. Ein Stück hinter uns folgt auch Mama. Sie ist erneut ängstlich und findet, dass das Meer hier zu gefährlich für mich ist und sie will, dass ich wieder aus dem Wasser komme.
Meine Mutter nimmt mich an der Hand und wir laufen zusammen zurück. Der Weg fällt uns diesmal schwerer und wir merken, dass die Strömung uns mitzieht. Wir versuchen, aus der Strömung zu kommen, aber kommen immer weiter ins tiefe Wasser. Die Wellen werden hier stets höher und brechen schnell nacheinander.
Mama und ich merken, dass dies nicht gut geht und schreien um Hilfe. Wir sehen Papa und meine Brüder ein Stück weiter lachend durchs Wasser gehen, aber sie können uns nicht hören, wegen der heftigen Brandung und den immer wilder werdenden Wellen.

Mama schnappt mich an den Trägern meines Badeanzuges und wir schreien, aber unser Geschrei verhallt in dem höllischen Getöse des Atlantiks.

Auf einmal ist Mama weg; sie hält micht nicht mehr fest.
Ich strample mit meinen Beinen und muss mich sehr anstrengen, über Wasser zu bleiben. Es fühlt sich an, als ob ich mit dem Meer kämpfe. Es wird immer schwieriger und die Möglichkeiten Luft zu holen werden immer weniger.
In diesem Moment sehe ich Mama wieder oder eigentlich nur den Rücken von Mama, denn ihr Kopf ist unter Wasser.
Sofort wird sie wieder von einer Welle erfasst und weggespült. Weg von mir. Für immer. Das weiß ich schon.

Wieder eine Welle, die mich unter Wasser drückt. Es fühlt sich so an, als ob das salzige Wasser in meinen Körper strömt. Ich kann nicht mehr denken, Luft!, ich muss atmen! Prustend komme ich wieder an die Oberfläche, wieder eine Welle, ich kann nicht mehr! Meine Beine schmerzen. Wie soll ich hier raus kommen?!

Dann werde ich sehr ruhig. Der hellgrüne Schein des Wassers beruhigt mich und das Rauschen der Wellen verschwindet in den Hintergrund. Ich höre auf, mich zu bewegen.

Und dann komme ich wieder nach oben und alles beginnt wieder von vorn. Ich darf nicht aufgeben!
In diesem Moment sehe ich zwei Jungs und schreie. Doller schreien kann ich nicht! Sie sehen mich! Und sie kommen zu mir.
Ich werde auf ein Bodyboard gebunden und bei jeder Welle heben sie mich nach oben aus dem Wasser, sodass ich kein Wasser mehr einatme. Als ich wieder Luft holen kann, rufe ich sofort in gebrochenem Deutsch, dass meine Mutter irgendwo leblos im Meer treibt.

Eine der beiden Jungs geht auf die Suche nach Mama und der andere bleibt bei mir und hilft mir ans Ufer. Er bringt mich zu seiner Mutter, die mich in ein Handtuch wickelt und mich zu sich nimmt. Als ich mich wieder etwas beruhigt habe, hilft sie mir, nach meiner Familie zu suchen.

Schon von Weitem sehe ich meine Brüder Beachball spielen. Sie haben noch keine Ahnung! Als ich erzähle, dass Mama tot ist, werde ich in die Arme genommen. Mein einer Bruder läuft in die Richtung, wo sich eine Menschentraube gebildet hat. Es ist den Jungs gelungen, Mamas Körper zu finden. Mein Vater, der uns gesucht hat, ist bereits da. Alles wird eingesetzt, um das Leben meiner Mutter zu retten!

Mein anderer Bruder nimmt mich mit und sagt, dass ich nicht mehr hinsehen soll. Wir gehen zusammen zu unserem Platz auf dem Campingplatz. Während wir gehen, fliegt ein Hubschrauber über unsere Köpfe hinweg in Mamas Richtung.

HelikopterEine Weile nachdem mein Bruder und ich zurück bei unseren Zelten sind, kommt mein anderer Bruder mit meinem Vater zurück. Sie berichten, dass Mama mit dem Hubschrauber in ein Krankenhaus geflogen wird und wir gleich dorthin fahren können.
Ich verkrieche mich in meinem Bett in meinem Zelt. Ich schmecke das Salz in meinem Mund, aber fühle ansonsten nichts.

Etwas später brechen wir zum Krankenhaus von Dax auf. Dort angekommen, wird Papa direkt mitgenommen durch eine Schwester. Wir Kinder müssen im Wartezimmer bleiben.
Mein Bruder sagt mir, dass ich nicht den Mut verlieren soll und dass es noch Hoffnung gibt! Vielleicht hat sie Glück gehabt sagt er. Immerhin hat sie einen schönen kleinen Rundflug im Hubschrauber gehabt.

Dann kommt Papa zurück. Er nimmt uns ohne viele Worte mit zum Auto und wir fahren ein Stück. Auf einem kleinen Parkplatz hält Papa das Auto an. Wir gehen zu einer Wiese am Rand eines Baches. Papa erzählt und zieht mich an sich heran. Das Einzige, was er dann sagt ist, dass es ganz schlimm ist und es nicht schlimmer hätte kommen können…

Die darauf folgende Zeit ist leer und auf bizarre Weise normal. Es müssen allerlei Dinge organisiert werden.
Ich denke darüber nach, dass ich nun die einzige Frau im Haus bin und überlege, welche Aufgaben wohl dazu gehören werden.
Mein Bruder sagt, dass wir eine große Wunde zugefügt bekommen haben, durch das, was geschehen ist, und dass wir diese heilen müssen. Wir dürfen kein Salz in diese Wunde streuen, sondern müssen die Wunde pflegen. Nie wird sie ganz verschwinden, für immer bleibt eine Narbe zurück. Wir können kratzen, weil es so hässlich aussieht, aber wir müssen es akzeptieren und lernen dass wir damit von nun an durchs Leben werden gehen müssen.

Wir fliegen nach Hause. Es ist mein erster Flug und es ist phantastisch! Mamas Leichnam wird erst in 10 Tagen nach Holland überführt. Mitten in der Nacht kommen wir zu Hause an. Unsere beiden Katzen heißen uns willkommen und es scheint, als wüssten sie, was passiert ist.

Warum teile ich das?

Manch einer würde es an meiner Stelle zu persönlich finden, soetwas über Social Media zu teilen.
Es ist eben ziemlich konfrontierend und vielleicht auch etwas ab von meiner Blogger-Niche.

Für jeden wird es anders sein, denke ich. Ich sehe es so:

1. Es ist gut für mich, diese Geschichte zu erzählen. Es ist meine Geschichte. Traumaverarbeitung hört nie auf und jede Gelegenheit, diese Geschichte nach draußen zu lassen bringt mich mehr zu mir selbst und gibt mir mehr Luft zum atmen.

2. Diese Geschichte ist ausschlaggebend für wer ich heute bin, für mich als Person und für mich als Mutter. Es erklärt zu einem gewissen Teil auch, weshalb ich Vollzeitmutter bin. Ich gehöre zu meinen Kindern und sie zu mir! Ich bin immer für sie da! Auch wenn sie flügge werden. Man weiß eben leider nie, was das Leben für einen in petto hat…

Das Foto oben von mir wurde kurz vor dem Tode meiner Mutter gemacht.
So wie die sensationsgierigen, ungenierten Schaulustigen am Strand nach etwas gucken, was sie, abgestumpft durchs Fernsehen, kennen, ohne sich bewusst davon zu sein, dass was sie sehen die bittere Realität ist, kann ich mich selbst ansehen und mich fragen: “Ist das wirklich ein Teil meiner eigenen Biografie?”.

The story goes on!

In einem Alter von 11 Jahren habe ich meine Mutter in den Wellen des Atlantiks verloren.
11 Jahre später bin ich zurück nach Moliets Plage gefahren, um die Konfrontation mit dem Ozean anzugehen.

Eine treue Freundin begleitete mich und wir haben daraus einen wundervollen und schönen Urlaub gemacht. Sie hat mich dabei begleitet, ins Meer zu gehen und ich habe den Wellen und der Strömung mal ordentlich die Meinung gegeigt.
Danach haben der Atlantik und ich Frieden geschlossen. 

Während eines romantischen Sonnenuntergangs träumten wir von netten Jungs an unserer Seite. Und als ob jemand uns erhört hätte, lernten wir an diesem Abend eine Truppe toller deutscher Jungs kennen.

Unter 1000 Sternen, direkt neben der Brandung des ungestümen, phantastischen, lebenssertörenden, romantischen Ozeans lernte ich meinen Traummann kennen.

Im Alter von 11 Jahren habe ich meine Mutter verloren, aber haben zwei deutsche Jungs mein Leben gerettet.
In Alter von 22 Jahren ist ein Deutscher Junge mein Leben geworden .

Inzwischen sind wir 13 Jahre, eine Hochzeit und drei Kinder weiter. Wenn wir zusammen nicht die turbulenten Gewässer des Lebens überstehen, dann sind wir Dummköpfe. Am Engagement meiner Mutter wird es wohl nicht liegen ?.

Danke Mama für dein Geschenk! Ich schicke Dir eine Umarmung in den Himmel! ?

Op het strand in Scheveningen gebeurde vorige week iets gruwelijks. Een man verdronk in zee. 100 meter bij mij vandaan volgende een hartverschurend tafereel van eindeloze hartmassage, gillende sirenes en een traumahelikopter. Dat beeld ken ik helaas al te goed. Vandaag 24 jaar geleden verging het mijn moeder net zo. Als 11 jarig meisje zag ik hoe mijn moeder de strijd met de zee verloor.

De onderstaande foto van mij is genomen vlak voor mijn moeders sterven. Zoals de sensatiebeluste/ongegeneerde 'pottenkijkers' op het strand kijken naar iets wat ze, afgestompt, uit televisiebeelden kennen, zonder het bewustzijn dat dit wat ze zien de rauwe werkelijkheid is, zo kan ik naar mezelf kijken en me afvragen: "Is dit werkelijk een deel van mijn biografie?"

Hieronder mijn verhaal dat ik als kind na het sterven van mijn moeder schreef. 

10 augustus 1994

Eveline 11 jaarHet is 10 augustus, het is nog vroeg in de ochtend maar al heel warm. We gaan met de familie naar het strand. Gisteren zijn we hier, in Moliëts aangekomen. We hebben twee weken vakantie in de Pyreneeën achter de rug en dit is onze tussenstop aan de Atlantische Oceaan. We blijven hier maar een dag, daarna gaan we terug naar huis.

Het zand is warm, zelfs heet. Een flinke bries zorgt voor hoge golven. Er zijn veel mensen op het strand en we besluiten een beetje verderop te gaan liggen.
Vanuit de duinen stroomt een riviertje ruw de zee in. Daar moeten we doorheen, want achter dat riviertje is het rustiger. Mama is in mijn ogen heel angstig en paniekerig over de stroming in het water. 

Als we een plekje hebben gevonden en onze spullen hebben neergelegd, gaan we de zee in. Ik loop met mijn vader en twee broers een eind het water in. Het water is lange tijd niet zo diep, maar trekt krachtig aan onze benen. Iets na ons volgt ook mama. Ze is wederom angstig, ze vindt de zee voor mij te gevaarlijk en wil dat ik uit het water ga. Mijn moeder neemt mij aan de hand en we lopen samen terug. De weg is deze keer zwaarder en we merken dat de stroming ons meetrekt. We proberen eruit weg te komen, maar komen in een steeds dieper gebied terecht. De golven worden steeds hoger en komen steeds sneller achterelkaar. Mama en ik merken dat het niet goed is en schreeuwen om hulp. We zien papa en mijn broers een stuk verderop lachend door de zee gaan, maar ze kunnen ons niet horen door een woeste gebulder van de steeds wilder wordende golven. Mama klemt mij vast aan de bandjes van mijn badpak en we gillen, maar ons gegil verdwijnt in het helse kabaal van de zee.

Opeens is mama weg, ze houdt me niet meer vast. Ik trappel met mijn benen en moet moeite doen om boven water te blijven. Het voelt aan als een gevecht met de zee en het wordt steeds zwaarder en de mogelijkheid om adem te halen steeds kleiner. Op dat moment zie ik mama weer, of eigenlijk de rug van mama, haar hoofd is onder water. Meteen wordt ze weer meegenomen, weg van mij, voorgoed weet ik.

Weer een golf die mij onder water houdt en voor mijn gevoel stroomt het zoute water mijn lichaam binnen. Er is geen tijd om te denken, lucht, ik moet ademen! Proestend kom ik boven water, weer een golf, ik kan niet meer, mijn benen doen pijn, hoe kom ik ooit weer boven? Dan wordt ik rustig. Het lichtgroene schijnsel kalmeert mij en het ruisen van de zee verdwijnt naar de achtergrond, ik stop met bewegen.

Dan kom ik weer boven, alles begint weer, ik mag niet opgeven! Op dat moment zie ik twee jongens en schreeuw; harder schreeuwen kan ik niet! Ze zien me! En ze komen naar mij toe. Ik word aan een beachboard vastgebonden en bij elke golf tillen zij me boven het water uit, zodat ik geen water meer binnen krijg. Als ik eenmaal weer adem kan halen, roep ik in een soort gebroken Duits dat mijn moeder dood ergens in zee ligt. Eén van de twee jongens gaat opzoek naar mama, de andere blijft bij mij en help mij aan de kant. Hij brengt mij naar zijn moeder die een handdoek om mij heen slaat en mij bij zich neemt. Als ik iets gekalmeerd ben, helpt zij me zoeken naar de plek van mijn familie.
Al van verre zie ik mijn broers gemoedelijk baechballen. Zij hebben geen idee! Als ik vertel dat mama dood is, word ik in de armen genomen. Mijn ene broer loopt in de richting van zee waar een groep mensen is ontstaan. Het is de jongen gelukt om mijn moeders lichaam te vinden. Mijn vader die naar ons gezocht heeft, is daar; alles wordt ingezet om mijn moeders leven te redden!

HelikopterMijn andere broer neemt me mee en zegt dat ik er niet heen moet kijken. We lopen samen naar onze plek op de camping. Terwijl we lopen vliegt een helikopter over ons hoofd richting mama.

Een tijd nadat mijn broer en ik bij de tenten terug zijn, komt mijn andere broer met mijn vader. Ze vertellen dat mama naar het ziekenhuis is vervoerd per helikopter en dat wij daar zo heen kunnen gaan. Ik kruip in mijn bed in de tent, ik proef zout in mijn mond, maar voel verder niks.

Later vertrekken we richting het ziekenhuis in Dax. Daar aangekomen, wordt papa meteen meegenomen door een verpleegster, wij kinderen moeten in een wachtkamer wachten.
Mijn broer zegt mij dat ik niet de moed moet verliezen en dat er nog hoop is! Wellicht heeft ze geluk gehad zegt hij; ze heeft wel mooi een tourtje in de helikopter gehad.

Even later komt papa terug. Hij neemt ons zonder veel woorden mee naar de auto en we rijden een stukje. Op een klein parkeerterreintje zet papa de auto neer. We lopen naar een grasveldje aan de rand van een slootje. Papa begint te praten maar stopt en trekt mij dicht naar zich toe. Het enige wat hij dan zegt is dat het heel erg is en dat het niet erger kan...

De tijd die volgt is leeg, idioot normaal. Er moeten dingen geregeld worden. Ik denk erover dat ik nu de enige vrouw in huis ben en overleg met mezelf welke taken daar dan wel bij zullen horen. Mijn broer zegt dat wij een grote wond hebben gekregen door wat wij hebben meegemaakt en dat deze moet helen. We mogen er geen zout op strooien maar moeten de wond met zorg behandelen. Nooit zal hij weg gaan, altijd blijft het litteken achter. Ook dan kunnen we gaan krabben omdat het zo lelijk staat, maar we moeten het accepteren en ermee door het leven leren te gaan.

We vliegen naar huis. Mijn eerste vlucht is fantastisch! Mama's lichaam komt pas 10 dagen later naar Nederland. Midden in de nacht komen we thuis aan. Onze 2 poezen verwelkomen ons en het lijkt wel alsof ze weten wat er gebeurd is.

The story goes on

Met 11 jaar verloor ik mijn moeder in de golven van de Atlantische Oceaan. 11 jaar later ben ik terug gegaan naar de plek des onheils om de confrontatie met die zee aan te gaan. Mijn dierbare vriendin ging gezellig mee en we maakten er een geweldige vakantie van. Ik ben met haar in zee gegaan en heb de golven en de krachtige stroming een paar flinke stompen verkocht.

Toen sloten de oceaan en ik vrede.

Tijdens een romantische zonsondergang droomden we over leuke jongens aan onze zijde. En alsof onze wens gehoord werd, leerden we een groepje Duitse jongens kennen. Onder de sterren, bij de branding van die onstuimige, prachtige, levensverwoestende, romantische oceaan, leerde ik mijn Duitse droomman kennen.

Met 11 verloor ik mijn moeder, maar redde twee Duitse jongens mijn leven.
Met 22 wérd een Duitse jongen mijn leven.

Inmiddels zijn we 13 jaar, een huwelijk en 3 kinderen verder. Als wij niet samen alle woelige wateren van het leven doorstaan, dan zijn we sukkels. Aan mijn moeders inzet zal het iig niet liggen😉. Dank je mam voor je cadeau. Knuffel naar de hemel!😘

Ontmoeting met twee helden

Op 1 december 2018 is de cirkel helemaal rond geworden. Na 24 jaar heb ik mijn redders ontmoet. Lees het hier:

Afgelopen zomer deelde ik met jullie mijn verhaal dat ik als kind schreef over de verdrinkingsdood van mijn moeder. Naar aanleiding van de vele dierbare reacties besloot ik dat het tijd was om de twee jongens, die mijn leven redde en mijn moeder uit zee haalde, op te sporen.

Dank je Facebook

Mijn verhaal is natuurlijk een heel persoonlijk verhaal. Om mijn moeder te blijven herinneren en om ook een stukje meer over mijn keuzes in mijn moederschap uit te leggen, besloot ik dat ik er niets mee zou verliezen door dat stukje van mijn biografie zo openbaar te maken. En hoewel ik Social Media bij tijd en wijle verafschuw, kan ik niet ontkennen dat het in dit geval werkelijk mijn zege is geweest.

Ik maakte namelijk een zoekbericht voor Facebook, wat heel vlijtig en liefdevol gedeeld werd. Zo groot als de wereld is, zo klein is de wereld ook, want uiteindelijk lagen mijn redders zo voor het oprapen. Mijn jongere broertje had wat speurwerk op social media en google gedaan en had mij een lijstje met opties gestuurd. Stuk voor stuk mannen met de naam Tim, ongeveer 40 jaar, komende uit Berlijn en met een broer. Een beetje onzeker heb ik de meest waarschijnlijke Tim persoonlijk via Facebook aangeschreven. Hij was wat te jong in mijn beleving, maar ik dacht: "Nooit geschoten altijd mis!"

Ja, dat ben ik!

En waarachtig, binnen een aantal minuten kwam al het nuchtere en verlossende antwoord: "Ja, dat ben ik!" Compleet overdonderd barstte ik in snikken uit en kon werkelijk niet geloven dat na 24 jaar met deze wens te hebben rondgelopen, mijn redders opeens daar voor het grijpen waren. We schreven vol ongeloof op en neer en besloten snel een afspraak te maken. Ik werd zeer gastvrij uitgenodigd in het huis van de ouders van deze tweeling in Berlijn en mijn broers en vader moesten vanzelfsprekend met mij mee. De volgende stukjes deelde ik dit weekend op mijn social media blog:

30 november 2018

Morgenochtend is het zover, dan stap ik in de trein naar Berlijn om twee superhelden te ontmoeten die mij als 11 jarig meisje gered hebben uit de golven en mijn stervende moeder uit zee hebben getrokken. Zij waren 14 jaar, stel je eens voor... Het is eindelijk tijd om de missende puzzelstukjes te vinden en de cirkel rond te maken.

Mijn 2 kleuters weten de mooiste woorden. In hun onbevangenheid, waarbij de volwassen zwaarte nog niet aanwezig is zeggen zij: "Mama, eigenlijk zijn die twee jongens ridders, jij de prinses en de zee is de draak. Die ridders hebben de draak overwonnen en mama de prinses gered.
Oma F. moest geofferd worden omdat ze een engel mocht worden. Een beschermengel zodat zij over onze familie kan waken". Oh wat hou ik van hun wijze verklaring van de wereld. Echte vrijeschoolkinderen 😜😍.

Deze ietwat gespannen prinses maakt zich nu klaar. Ik verheug me gigantisch op mijn reis morgen waar ik 2 helden en weer even dat 11 jarige meisje in mij mag ontmoeten.

2 december 2018

Hoe vat je in hemelsnaam een dag samen, zoals mijn dag gister?

Tim RohnerEen ding weet ik zeker, het was een dag om in een doosje te doen. Een gezellige dag met een vreemd, maar toch zo bekend en lief gezin. Een emotionele, verbonden dag omdat je samen die paar minuten van je leven deelt die het onderscheid maken tussen dood en leven. Mijn biografie die na die dag in 1994 verder kon gaan omdat twee 14 jarige jongens zagen dat dat meisje zou sterven als zij niet zouden helpen.

Ik heb ontdekt dat deze dag niet alleen goed was voor mij of mijn gezin, maar dat mijn twee levensredders in al die jaren ook gewenst hadden om elkaar nog eens te zien. Dat het goed was om onze verhalen te delen zodat ook zij weten dat ze niéts beter hadden kunnen doen maar dat ze helden van het eerste uur zijn!

Nu pas heb ik begrepen dat niet alleen ik vechtte voor mijn leven, maar dat ook zij, door hun te hulp schieten, het gevaar, de machteloosheid en de angst gevoeld hebben voor de oceaan. Dat ook zij niet hadden overleefd zonder elkaars houvast en dat bodyboard. Dat ze met moeite mij met een lijn aan dat bodyboard hebben vastgemaakt, hoe ze mij weer kwijt raakte en door die lijn weer terug konden halen uit die kolkende, witte bruismassa. Het was fijn om nu niet alleen, maar samen weer die mij zo bang makende, helshoge golven te voelen, die zonder pauze over ons heen omsloegen en ons de lucht namen.

...en het verhaal van Tim hoe hij, nadat hij mij met zijn broer aan land had gebracht wéér die zee in is gegaan en heeft gevochten om dat slappe lijf van mijn lieve moeder ook aan de kant te trekken. Hoe niemand hem hielp tot hij in de branding was en hoe hij met zijn broer nog gerend heeft voor een spoedarts.

Er zijn maar weinig mensen die zo moedig zijn. Ik hoop dat ze vanaf nu met elk slokje uit hun superman beker beseffen hoe dankbaar ik hen ben😗.

Lieber Tim und lieber Steffen, das war gestern wunderbar bei euch. Ich bin total glücklich und freue mich schon auf ein Wiedersehen! Liebe Grüße und ein Danke schön an eure tolle Familie!

5 reacties

  • Gerda

    Wat een ontroerend geheel…..!!! Dankje voor dit delen ..heb veel bewondering voor jouw aktiviteiten op web,nu nog veel meer..wetend van jouw biografie…afschuwelijke herinneringen om mee te dealen: ik geef je ontelbaar schouderklopjes en wens je alle goeds!!! En dank voor delen wat dingen in mijn leven behoorlijk relativeert!

    • Lisa

      Wow wat een heftig verhaal, die komt binnen. Ik zit hier tranen met tuiten te huilen, het maakt blijkbaar iets los.
      Tegelijkertijd ook een prachtig verhaal doordat je op diezelfde plek je man ontmoet.
      En zo mooi dat je je redders hebt weten te vinden en ontmoeten.
      Ik kan alleen de foto’s in het verhaal niet zien alleen de bijschriften.
      Bedankt voor het delen.
      Lieve groet,
      Lisa

  • Pip

    Och. Ik lees nu je verhaal. Wat emotioneel. Wat heftig je moeder zo te verliezen en zo angstig te zijn geweest in dat water. Wat ontzettend dapper dat je hier zo over deelt. Ik wilde niet zomaar wegklikken zonder even te laten weten: ik heb het gelezen en wat ben je sterk. Liefs

  • Nelleke Schiphorst

    lieve Eveline, door het verhaal over jou in Motief kwam ik op je blog terecht en ik heb net hierboven je indrukwekkende verhaal gelezen. Ik heb je moeder gekend, een van mijn vier dochters zat bij haar op lierles en we kenden haar ook via de kinderdiensten in de Christengemeenschap in de jaren 90. Natuurlijk hebben wij gehoord over het ongeluk dat haar en jullie is overkomen en het is altijd in mijn bewustzijn geweest. Mijn kinderen zijn in dezelfde leeftijdsfase als jij, ook vrije school kinderen geweest. Inmiddels hebben ze alle vier een gezin en dat leverde ons inmiddels twaalf kleinkinderen op, die bijna allemaal ook weer naar de vrije school zijn gegaan.
    Ik wil je zeggen Eveline, dat ik het indrukwekkend vind hoe je je geschiedenis hebt beleefd, verwerkt en verwoord.
    De komst van de ‘reddende engelen’, de Duitse helden-jongens die jou wel en je moeder niet hebben kunnen redden en dan later de ontmoeting met je Duitse man en die twee inmiddels volwassen mannen uit Berlijn…
    Ik wil je danken voor je verhaal, waarmee je -voor mij althans- ook je moeder Fenneke weer tot leven roept.
    Ze was een lieve, stille, rustige vrouw, zo herinner ik mij haar.
    En als ik jouw foto zie op je website dan zie ik: je lijkt op haar!
    Met lieve groet en succes met je blogs (ik geef ze door aan mijn dochters).
    Nelleke Schiphorst

  • Willemijn Soer

    Dank voor het toezenden van dit bericht. Je moeder, Fenneken, was muziektherapeute en in die contekst hebben we samengewerkt. De schok van haar dood in de golven was enorm. Ik ben blij dat je de herinnering aan deze gave persoonlijkheid levend houdt.

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ontdek meer van Waldorf Inspiration

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Lees verder