Huilen is communicatie

Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd! Dat lachen gezond is wisten we al. Het is een heerlijke positieve emotie en het helpt zelfs om met een nep (glim)lach, negatieve emoties te lijf te gaan. Maar hoe zit het met huilen?

• Kleine baby’s die huilen, bezorgen bij menig ouder parelende voorhoofden en sneller kloppende harten. We wiegen het kindje in de armen, nemen het snel aan de borst of geven het een speentje. Is het kindje weer stil, dan kan iedereen weer rustig ademhalen.
• Een groter kind dat zich pijn doet en in huilen uitbarst, zeggen we dat het nu weer stil kan zijn. „Het viel wel mee, dus je kan je tranen nu weer drogen.“
• Een huilende peuter op de grond van de supermarkt is ergens tussen een beetje grappig en mega gênant. Lukt het ons niet om binnen 1 minuut de boel te sussen, dan zijn we geneigd, beloftes te doen over lekkere ijsjes als het ophoudt of toch toe te geven en dat verrassingsei bij de kassa alsnog te kopen.
• Een jongen die huilt is een watje.
• Als een volwassen persoon huilt, voelen we ons opgelaten. We hopen middels grapjes en oppeppende opmerkingen weer een lach op het gezicht te toveren.
• En zelfs bij een begrafenis, vechten we massaal tegen die ellendige brok in onze keel. We kleden ons tegenwoordig vrolijk om het leven te vieren en kijken een beetje gegeneerd over onze schouder als iemand hartverscheurend aan het huilen is.

Huilen is niet gewenst

We zijn erop geconditioneerd huilen zo snel mogelijk te willen stoppen. We leren het onze kinderen al; niet huilen, niet zeuren, anders ben je een last. Lukt het niet met woorden dan grijpt men snel naar een speen, de borst, iets te eten of afleiding via beeldschermen.
We snoeren kinderen de mond en leren het zo dat huilen niet gewenst is. Liever iets in de mond dan je emotie de vrije loop te laten gaan.

Stel je voor dat je partner moet huilen, zou jij het in je hoofd halen te denken, ik vind dit te lastig, ik heb geen tijd, ik laat je even alleen, dan gaat het vanzelf over? Nee toch? Gek genoeg doen we dat met kinderen soms wel. Huilen zien we als een negatieve emotie. Dat kinderen vaker moeten huilen dan een volwassene is logisch. Kinderen hebben nog geen woorden voor de emoties die ze voelen of kunnen zelf hun emoties nog niet reguleren. Huilen is communicatie. Als kinderen huilen hebben ze jou nodig, altijd!

Het mogen huilen is, zowel voor kinderen als volwassen belangrijk. Verdriet opkroppen verhoogt de stresswaarden en brengt een mens in disbalans. Het is veel beter om je emoties de ruimte te geven. Door te huilen komen hormonen vrij die als een natuurlijk kalmeringsmiddel, stressverlager en pijnstiller werken, waardoor we ons opgelucht en ontspannen voelen.
Tranen hebben als gunstig bijeffect dat ze bacteriëndodende lysozymen bevatten en dat ze de ogen beschermen tegen uitdrogen. Het schijnt zelfs dat moeilijke huilers, eerder slechtere ogen krijgen.

Een ode aan huilen

Het eerste wat we doen als we op de wereld komen is even flink brullen! We willen zelfs graag dat de baby van zich laat horen, want met de hap adem die nodig is om te huilen, openen zich de longen waardoor de opname van zuurstof mogelijk is. Huilen is ons eerste teken van leven!

Dat wondertje in je armen kan nog niet praten. Het kan alleen non-verbaal communiceren of zich laten horen via het huilen. „Mama, papa, ik heb honger, ik ben zo moe, ik heb het koud, ik voel me alleen, ik heb buikpijn, ik heb een volle luier. Papa, mama, er is iets, doe iets!“
Een pruttelend kindje dat in slaap probeert te vallen, kan je helpen door erbij te blijven of te helpen door het aan te raken of te zingen.
Een huilende baby huilt niet zonder reden en heeft hulp nodig. Gewoon rustig doorademen als ouder, kijken of je een oorzaak kan vinden en anders bij je nemen en het troosten. Een huilende baby ergert je niet, is niet verwend en test je niet uit. Een huilende baby heeft één ding nodig en dat ben jij.

Ik wil iets, maar ben zo vreselijk moe huiltje.

Mijn kinderen hoeven nooit alleen te huilen. Niet als ze zich pijn hebben gedaan, niet als ze verdrietig zijn, niet als ik streng ben geweest, niet als ze in bed liggen, nooit! Daarmee creëer ik geen watjes, daarmee creëer ik kinderen die goed leren omgaan met hun emoties, zelfvertrouwen ontwikkelen en zich gezien en veilig voelen. Als kindjes groter worden, kan dat huilen natuurlijk wel verschillende dimensies krijgen.

Vandaag huilde mijn dreumes 4 verschillende huiltjes:

1. Meneer stond met zijn schoentjes in zijn hand bij de deur te roepen. Toen ik niet kwam begon hij te huilen. Hij huilde een, ik heb je nodig, ik wil naar buiten huiltje.
2. Meneer werd woest omdat zijn broers de bal van hem afpakte. Hij huilde een gefrustreerde, boosheidshuil.
3. Tijdens het buitenspelen huilde mijn ventje opeens hartverscheurend. En niet onterecht, hij was in een distel gestapt en huilde zijn, help mij, ik heb me pijn gedaan huiltje.
4. Bij het eten wilde mijn zoontje niet weer in zijn stoeltje zitten. Hij gooide zijn vork over tafel en hij brulde zijn, ik wil iets, maar ben zo vreselijk moe huiltje.

Allemaal geldige redenen om ze gaan huilen voor een dreumes; hij kan zich immers nog niet met woorden uitdrukken.  Achter het huilen schuilt in veel gevallen geen groot verdriet, maar onvermogen of frustratie. Vaak ligt de oplossing in het even helpen of afleiden als het nodig is. Meer tips nodig voor het omgaan met driftbuien? Klik hier!

Resonantie is het toverwoord

Mensen van welke leeftijd dan ook willen erkenning, gezien worden, waardering, erbij horen en contact. Resonantie is het toverwoord. Een glimlach, een liefkozing, een lief gebaar of kwaliteitstijd; het laat spanningen verdwijnen, er ontstaat rust en je voelt dat je er mag zijn.

Moet je kleine kind om wat voor soort reden huilen, hou het vast, troost het, benoem de reden achter de tranen en leer je kind op die manier: Jij mag er zijn, precies zoals jij bent!

Verdrietige oudere kinderen kruipen misschien niet meer zo graag op schoot. Maar hen bied je non-verbale ruggensteun. Voor hen is het bijvoorbeeld fijn als jij er gewoon bent. Breng een kopje thee; even niet praten, even niet sussen. „Als je wat wil zeggen, ben ik hier, als je niet wil praten is dat ook goed. Zo weet een kind: mijn ouders staan achter mij. Ze geven om mij!

En als je volwassen bent? Huilen is ook voor ons communicatie en door de mee vloeiende (stress) hormonen bij tijd en wijle hartstikke gezond! Dus laat ze maar gaan die waterlanders!

Time engraves our faces with all the tears we have not shed (Natalie Clifford Barney)