Het slapen van kindjes is heilig, maar waar?

Kindjes' slaapje is heilig. Maar hoe doe je dat als je voor de eerste keer ouder wordt en nog geen idee hebt hoe? Wat doe je met alle duizend adviezen? En wat doe je als het lijkt alsof je baby helemaal niet wil slapen? Ik heb 3 zoons en bij elk kind opnieuw heb ik er de boeken op nageslagen om de beste methode te vinden voor het slapen. De vraag is, bestaat de beste methode überhaupt?

Eerder schreef ik al eens over het thema slapen. Kijk maar hier. Maar vandaag behandel ik de vraag:

Waar slapen kleintjes het allerliefste?

De grootste ellende met al die boeken en tips met de ideale methode, is dat ze allemaal beweren de waarheid in pacht te hebben. En weet je, uiteindelijk werkt zelden een methode zoals het in het boekje staat. Want elke baby is anders. Baby’s zijn nou eenmaal ook mensen en die zijn niet zo eenvoudig in een methode te stoppen.
Maar elke methode heeft wel vaak een kern van waarheid. Wij zeggen thuis inmiddels, het gaat allemaal om liefde, om jouw open hart voor de behoefte van elk individueel kind.

Ik neem je graag aan de hand aan mijn persoonlijke ervaringen en overwegingen:

De prachtige babykamer

De meeste jonge ouders verheugen zich op een mooi ingerichte babykamer. Niets heerlijker om tijdens de zwangerschap alles voor te bereiden en je te verheugen op de dag dat je kindje in het prachtige wiegje ligt.
Bij ons heeft echter geen enkele zoon de eerste maanden überhaupt gebruik gemaakt van zijn zo liefdevol ingerichte kamer. Misschien ging ik met de eerste nog in de nacht naar zijn kamer om hem te verschonen. Bij nummer 2 deed ik dat gewoon in mijn eigen bed en nummer 3 verschoonde ik gewoon niet in de nacht (tenzij het natuurlijk niet anders kon 😉 ).

Ik heb vanaf de eerste seconde dat mijn baby in mijn armen lag niet zoveel begrepen van dat idee met dat eigen kamertje. Het ziet er leuk uit, maar je baby wil bij jou zijn. Het is een oerinstinct en het is nog veiliger en praktischer ook.
Welke diersoort legt zijn pasgeboren jong even drie struikjes verder zodat het rustig kan slapen? De babyfoon kan ook wel uit, anders word ik toch elke keer maar wakker van de zuchtjes. Dit kan alleen een individualistische menselijke samenleving bedenken en mag ik heel eerlijk zijn? Het voelt voor mij heel zielig voor al die kleintjes die, net geboren uit dat warme moederlijf en dan al helemaal alleen liggen.

Slapen in het eigen bedje

Sommige mensen zijn ervan overtuigd dat je een baby moet leren zelf te slapen. Oorsprong van die gedachte is dat sommige ouders zelf niet kunnen slapen als er een baby bij ligt en vinden dat de baby een individu is die zijn eigen ruimte nodig heeft.
Ik snap dat wel, maar eigenlijk is die behoefte in onze cultuur zo ontstaan omdat wij zelf zo gericht zijn op de behoefte naar eigen ruimte en vrijheid. Het instinctief handelen lijkt daardoor een beetje secundair geworden te zijn.

Huilen

In de praktijk heet dat zelf leren slapen in ons geval dat een kind zichzelf in slaap huilt.
Er zijn methodes die vertellen dat je je kindje zodra het moe is wakker, in een donkere kamer in bed moet leggen. Je vertelt dat het nu moet gaan slapen en vervolgens vertrek je. Als het kindje gaat huilen moet je om de zoveel minuten naar het kindje terug gaan om het te troosten zonder de baby uit bed te halen. En dat dan steeds opnieuw met een steeds langere tijdspanne ertussen.

Huilen is niet perse slecht. Huilen is zelfs heel goed! Door de eerste brul openen zich de longen bij een pasgeboren baby. En vanaf dat moment is huilen een van de weinige mogelijkheden van het kleine kind om zich te uiten en emoties te verwerken. Huilen hoef je dus niet te stoppen. Een kind mag huilen, maar je blijft erbij om het te troosten.

Als ouder leer je vermoeidheidssignalen te herkennen bij je baby. Leg je het kind dan in bed met eventueel een speentje en pruttelt het zich vredig in slaap dan heb je geluk! Bij mij is dat wel eens gelukt en dan was ik apetrots op mijn zoon en mezelf. Maar uiteindelijk werd er toch regelmatig hard gebruld. En een kind in slaap laten huilen is niet goed; het is pure stress voor het kleintje. De stress is zelfs nog meetbaar in de hersenen tijdens de ogenschijnlijk rustige slaap. En stress zet zich vast in de hersenen en al lijkt het kind er geen last van te hebben, later in het leven zal die stress zich op een andere manier zichtbaar maken.

Ik heb nooit de energie ervoor over gehad om overdag en in de nacht urenlang naast mijn kinderen te zitten en ze te helpen in slaap te vallen. Uiteindelijk moest er toch iemand verschrikkelijk huilen. Was het niet de baby, dan was ik het zelf wel van oververmoeidheid, frustratie of onmacht.

Ingebakerd in bed

Met het inbakeren, wikkelen we volgens een speciale methode de baby stevig in een doek zodat het de omhulling ervaart die het nog zo goed kent uit de tijd in de baarmoeder. Lees hier meer over de inbaker methode van Ria Blom. En ja, ik kan me daar goed in vinden, want onze kleintjes hebben de rustgevende omhulling nodig. Een rustig bedje, met een hemeltje erboven zodat het niet open en bloot ligt. Het moet ook wat zijn om eerst warm en veilig in mama’s buik te wonen, om vervolgens op de wereld te komen en dan alleen in een bedje te liggen, zo vrij en groot en koud.

Inbakeren raad ik aan om te proberen, wellicht is het dé perfecte methode voor jullie.

Dragen

Tegenwoordig is het dragen hip. In veel culturen dragen de moeders hun kinderen altijd bij zich. Door de beweging en de omhulling van de doek, voelen de kinderen zich veilig en vallen ze vaak ontspannen in slaap. Een juiste ergonomische doek is noodzaak voor moeder en kind, zodat de kinderen zich fysiek goed kunnen ontwikkelen en de dragende ouder niet altijd met rugpijn rondloopt.

Dragen past voor mij in het beeld van instinctief handelen als ouder. Ik heb mijn kinderen allemaal een paar keer gedragen. Handig, want je kan tenminste iets nuttigs doen en vervult ook de basisbehoefte van het kind om bij je te kunnen zijn. Steeds meer ouders zweren erbij en het absoluut een uitstekende basis voor een goede hechting.

Helaas was het dragen bij ons niet van lange duur, want ik en vooral de baby zweette zo verschrikkelijk omdat ik een hele warme huid heb. En echt lekker bewegen kon ik mij alsnog niet. Voor ons werkte het niet, maar ik beveel het toch van harte aan.

Wat is dan wijsheid?

Er bestaat geen slaaprecept. Ouders en kinderen zijn allemaal verschillend. Regel nummer 1 is vooral dat het kindje veilig is en wat je doet, je ook probeert tot een gewoonte te maken. Een kleintje gedijt het beste op rust en ritme. Natuurlijk moet wat we doen ook voor ons als ouders werken. Iedereen in het gezin heeft baat bij ouders die 'uitgeslapen' en gelukkig zijn.
Belangrijk is dat niemand zich tegenover andere ouders hoeft te rechtvaardigen. We doen allemaal zo ons best! En als iemand beweert dat zijn of haar kind ALTIJD de hele nacht doorslaapt en ALTIJD in het eigen bedje blijft, dan spreekt die gewoon niet de waarheid.

Wat doen wij?

Wij hebben altijd geprobeerd tegemoet te komen aan de basisbehoeftes van het kind. Een pasgeboren baby wil bij je zijn en heeft ons nodig om te overleven. Onze kinderen sliepen de eerste weken regelmatig overdag in onze armen. Soms legden we het kleintje dan in de wagen of een bedje in de woonkamer zodat het daar, dicht bij ons verder kon slapen. We hebben ook altijd veel gewandeld en dan sliepen onze baby’s heerlijk buiten in de kinderwagen.

Voor de nacht hadden wij een cosleeper naast ons bed staan. Ideaal want zo hadden onze kinderen toch een eigen plekje terwijl ze wel heel dichtbij zijn. Samen slapen heeft als voordeel dat je er in de nacht niet echt helemaal uit moet. Het kindje kan rustig slapen omdat het jou nabijheid voelt en positief beïnvloed wordt door jouw bewegingen en ademhaling. Verder is het fijn dat je de temperatuur goed in de gate kan houden en dat als een vervelende mug in de buurt is je ook meteen in kan grijpen.

Nachtelijk bezoek

Vaak was de cosleeper onze baby’s nog niet dicht genoeg bij mama of papa. En dan lag de baby gewoon naast ons in bed. Dat mag ik wellicht niet propaganderen omdat het niet veilig zou zijn. Ik geloof dat niet en zo langzaam ontstaan ook uit de wetenschappelijke hoek bewijzen voor de positieve kant van samenslapen. Ik vertrouw op mijn moederinstinct en ik zorg ervoor dat mijn kleintje niet in de buurt van dekens en kussens ligt, het matras niet te zacht is en ik geen medicijnen, drugs of alcohol in mijn bloed heb.

Op den duur leerden de kinderen heel natuurlijk in hun eigen bedje en kamer slapen. Ik begon meestal met 6 maanden oud onze kinderen steeds vaker in hun eigen bed te leggen. We hebben een fijn bedritueel waardoor alle kinderen goed in een slaapstemming komen. 
Ik ben er steeds bij als ze in slaap vallen. Bij onze 1 jarige zoon houd ik zijn handje vast en bij de twee grote jongens staat de deur open, zit ik er even naast of sta in de kamer ernaast de was te vouwen.

Nog steeds komen onze jongens alle 3 wel eens in de nacht naar ons toe. Ik weer me daar niet tegen, dat frustreert alleen. We hebben inmiddels een 3 meter breed bed, dus ruimte genoeg! Ik snap dat ze niet altijd alleen willen slapen, dat wil ik zelf ook niet zo graag. Daarbij geniet ik ook zelf van hun nabijheid. Met 16 jaar willen ze vast niet meer zo gezellig komen knuffelen. Ik ben een goed uitgeslapen moeder, met weinig slaapfrustraties en heb toch nog een privéleven met mijn man.

Slaap lekker!