Praten over een miskraam

Ik ben moeder van 3 kinderen. Het hadden er ook 7 kunnen zijn, ware het niet dat 4 beginnende zwangerschappen eindigden in een miskraam. 7 keer extreem verheugd, 7 keer tegen mezelf gezegd dat ik niet te blij moet zijn omdat het ook nog mis kan gaan en 4 keer dát moeten leren loslaten wat in mijn hart al zo bij mij hoorden. (Dit artikel plaatste ik al eens eerder, nu in een actuele versie.)

Ik weet het nog als de dag van gister dat ik wakker werd uit mijn narcose. De operatie was goed geslaagd. Mijn darmen zaten niet meer aan elkaar vastgeplakt en de chocoladecyste ter grote van een sinaasappel was weg. De endometriose was flink bezig geweest, maar mijn eileider kon voor nu bespaard blijven. Wilde ik graag zwanger worden, dan was nu het moment om aan het werk te gaan, zei de behandelend gynaecoloog.

Twee maanden later deed ik een zwangerschapstest en jawel, een ieniemienie, nauwelijks herkenbaar streepje bevestigde dat ik zwanger was. Het huis was te klein, zo blij was ik! Ik kon zwanger worden en ik zou in juni moeder worden van zo’n heerlijk, knuffelig minimensje. De papa in spé kwam met een tas vol cadeautjes thuis, ik kocht het eerste rompertje en vertelde aan iedereen die het horen wilde over ons geluk.

Afscheid nemen

Het bezoek vier weken later bij de echoscopist liep prima. Ze zag weliswaar nog niet zoveel, maar ze was niet negatief en ik begreep toen nog niet dat dat een reden was om mij lichtelijke zorgen te gaan maken.

Dat deed ik drie weken later wel toen ik opeens midden in de nacht overvallen werd door enorme krampen in mijn buik. Ik wist het meteen, dit is niet goed! Mijn lieve man woonde sinds twee maanden weer in Duitsland (ik zou in mijn zwangerschapsverlof volgen) en dus belde ik mijn vader in grote paniek.

In het ziekenhuis bleek dat er niets meer over was van mijn zo zeer gewenste kindje. Diep verdrietig stapte ik vanuit het ziekenhuis in de auto en reed een helse, vier uur durende rit, met bloederige stops naar Duitsland om daar het slechte nieuws te brengen.

We horen het graag als het gelukt is

Als meisje leren we altijd dat je goed moet oppassen; let op, voor je het weet ben je zwanger! Dat je in de praktijk niet van 1 zoen zwanger wordt en 90% procent van de beginnende zwangerschappen eindigt in een miskraam, daar praten we dan niet over. Gelukkig merken we van die 90% niet zo veel, want de meeste zwangerschappen eindigen zo vroegtijdig dat het gewoon een normale menstruatie lijkt. Maar al die keren dat we al wel zo zijn gaan houden van die kleine kiem in ons lijf en daar afscheid van moeten nemen is een groot, vaak verzwegen verdriet.

Het zit diep ingebakken dat je een miskraam voor jezelf houdt. We horen het wel als je met succes zwanger bent geworden! Het zal wel aan mijn karakter liggen, maar ik heb van dat idee nooit zoveel begrepen. Praten is de beste remedie tegen verdriet. En dat is wat ik ook deed.

Praten

De paar dagen dat ik treurig onder mijn dekens verstopt zat of mijn krampen in het warme water van de douche weg liet masseren door mijn lief, vertelde ik wat ik meemaakte aan mijn familie, aan mijn vriendinnen en aan de school waar ik op dat ogenblik werkte.

Het hielp om te praten, want zo kon ik erin berusten dat het niet aan mij lag. De miskraam werd veroorzaakt door een foutje in de natuur en lag niet aan het feit dat ik stress had gehad in de afgelopen dagen, dat ik teveel auto had gereden, dat ik te pittig gegeten had of seks had gehad.

Eveneens ontdekte ik dat veel mensen om mij heen zelf een miskraam hadden gehad of zeker wel een paar mensen kenden die een miskraam hadden gehad. Ik was dus niet perse de falende wensmoeder, maar 1 van vele, er was dus hoop.

Ons geheimpje

Natuurlijk verschillen we allemaal in de behoefte om te praten over ons verdriet. Ik snap dat sommige mensen liever in beperkte kring over hun prille zwangerschap vertellen, zodat als het mis gaat, ook slecht die kleine kring op de hoogte moet worden gesteld van het verlies.

Toch vind ik het maatschappelijk eigenlijk jammer dat verdriet een zo niet graag geziene en getoonde emotie is. Verdriet hoort nou eenmaal bij het leven en het zou, wat mij betreft een veel minder negatieve lading hoeven hebben.

Zwangerschapsdiscriminatie

Veel mensen houden de zwangerschap ook geheim vanwege de angst op zwangerschapsdiscriminatie. Is het niet schandalig en eigenlijk onbegrijpelijk? We zouden toch veel liever jonge vrouwen en mannen met een kinderwens kunnen omarmen. Het gaat tenslotte om de volgende generatie en op een paar uitzonderingen na, kennen we toch allemaal de wens om ons voort te planten? Ben lief voor elkaar, toon begrip en steun de kinderwens met je medemenselijkheid (laat alsjeblieft niet geld een drijfveer zijn).

Ik had geluk met een leidinggevende en collega's op werk die mij ondersteunden. Ik mocht me in de weken na de miskraam ongelukkig voelen, ik mocht rouwen, opkrabbelen en verder gaan.

Een opvallend taboe

Het is opvallend in een land als Nederland, waar bijna niets een taboe is, dat het open gesprek over miskramen ontbreekt. Een miskraam is de meest voorkomende complicatie bij een zwangerschap en toch hebben we liever dat het niet te veel aandacht krijgt. Het doodzwijgen van miskramen schijnt pas na de 2e wereldoorlog een gewoonte te zijn geworden. In een schijnbaar maakbare wereld, waar bijna alles mogelijk lijkt, kan het ook niet anders dan dat je aan jezelf begint te twijfelen als een zwangerschap eindigt in een miskraam. Beter erover zwijgen dus.

Toekomst

Het kleine hoopje cellen in mijn buik, was niet enkel een hoopje cellen. Ik was zwanger, er was al een naam en er was een toekomst. En opeens was alles weg. Een droom in duigen waarvan ik dik een week, elke dag, bij elke gang naar het toilet een stukje afscheid nam.

Gelukkig kreeg mijn kinderwens vleugels toen ik een paar maanden later weer zwanger was. Dit keer met succes. En ondanks de onzekere eerste weken, mocht ik 40 weken later mijn eerstgeborene zoon in mijn armen sluiten.

Twee keer meer, elke keer tussen de geboortes van mijn kinderen, had ik een valse start. Maar ik had geleerd, het goed zou komen. Rouwen hoefde ik niet meer zo heftig. Het was eerder een grote teleurstelling waar ik mee om moest leren gaan. En dat kon ik, ik had tenslotte een kind én de wetenschap dat miskramen in dit leven er nou eenmaal 'bij horen'.

Openheid helpt!

Ik deel deze ervaringen omdat ik graag wil bijdragen aan het open gesprek over miskramen. Daarbij verwacht ik niet dat iedereen zo open daarover moet zijn als ik dat ben. Het is wel een keus en mij heeft die openheid goed gedaan. Het is niet leuk om te vertellen over de pijn die je moet doorstaan, over de schaamte, over je schuldgevoel, over het je vies voelen en over het grote verdriet om dat kleine begin. Het is niet leuk, maar het helpt wel!

Vorige week was ik opeens zo misselijk met tegelijkertijd een onverklaarbare honger, dat alle alarmbellen in mij afgingen. Dit gevoel kende ik alleen van mijn zwangerschappen.

Mijn manlief grapte al tegen mijn buik dat 0,2mm wurmpje zeer welkom bij ons is, dus besloot ik maar een test te doen om zekerheid te krijgen... 6 dagen voordat ik over tijd zou zijn, dus erg vroeg eigenlijk. En wat een verrassing! De test was gewoon hartstikke positief! Zouden we dan toch nog onverwacht ouders worden van een vierde kindje? Zou dat dochtertje nog geboren worden bij ons, of nog een jongen voor onze mannenbende, of oh help zo misselijk als ik ben, nog een tweeling?

Elk kind dat ik op de wereld zet zal ik met alles wat ik in mij heb liefhebben, dus wat ook op ons afkomt, wij zullen het omarmen. Ik vertelde meteen vriendinnen en familie van ons nieuws. Super spannend en zo leuk! Ja ik deelde dit zo vroeg, want ik heb nooit helemaal begrepen waarom we zo zwijgen over een prille zwangerschap. Ook als er nog altijd een grote kans op een miskraam bestaat.

Vandaag laat ik jullie live meekijken met mijn leven. Want de bloedingen die ik gister nog interpreteerde als innestelingsbloedingen, zetten vandaag helaas door. Ik heb de luxe om mij dit openbare ‘omgaan met lastige momenten in het leven’ te veroorloven omdat ik al een gezin heb wat voor mij eigenlijk echt af was. En toch is het verdrietig toen ik net een zwangerschapstest deed, die als antwoord op mijn innerlijke onzekerheid een heel duidelijk ‘nee’ gaf.

Nu lig ik in bed met buikpijn, een paar tranen en een leeg gevoel. Ik lees mijn eigen blog terug en moet vaststellen dat ik het erg eens ben met mezelf. Geen zorgen om mij, ik kan dit aan hoor. Daarom ook dat ik zoiets persoonlijks graag wil delen. Dit is ook het leven en ik hoop dat ik anderen vrouwen ermee een hart onder de riem kan steken.

Nu de vraag die aan de horizon sluimerend zichtbaar wordt, is dit dan het begin voor toch nog en keer moeder willen worden?

Een week later....

Nou ik ben weer up and running hoor DANK DANK DANK voor zoveel ontzettend lieve berichtjes op mijn vorige bericht zo gegrepen uit het leven. De berichtjes met jullie eigen ervaringen en de persoonlijke berichtjes met stil gehouden verdrietige ervaringen, hebben mij erg geraakt! Dank namens velen en mijzelf voor jullie openheid. Wat een luxe voor mij dat ik zo’n lief terug pratend dagboek heb, want dat is mijn blog bij tijd en wijle. Echt fijn.

En ja hoe gaat het dan nu, een week verder? Behoorlijk goed. Het lichamelijke leed is grotendeels geleden. Ik knuffelde veel met mijn liefste maatje, heb veel gekletst, gepraat, tranen gelaten, veel chocola en pizza gegeten, gewandeld, gelezen, feel good filmpjes gekeken en meer van dat soort zelfzorg.

Ik heb gedachtes en gevoelens gehad zoals: Stel je niet aan je hebt al drie kinderen. Ik had me zo verheugd op weer zo’n kleintje in mijn armen. Ik wil morgen weer een positieve zwangerschapstest! Ik ben nog een beetje misselijk, zal het misschien toch een heftige innestelingsbloeding zijn? Als ik nou niet al had verteld dat ik zwanger was of niet was gaan zwemmen in het koude water, was het dan misschien gebleven? Wat ben je een dramaqueen waarom deel je dit - aandachttrekkerij! Zijn het patriarchale stuiptrekkingen dat we dit soort leed zo vaak stil houden? Is voor iemand die heeeeeel graag zwanger wil worden niet elke menstruatie een zelfde soort teleurstelling als nu voor mij dit vroegtijdige stoppen van een zwangerschap voelde? Hoe voelt een miskraam voor mannen? Help op de school van de jongens lezen ze ook mijn blog, wat als ze dit lezen en ik ze tegen kom? Ik blijf het komende jaar onder mijn dekens. En de vraag die het meeste door mijn hoofd tolt is dezelfde als een week is of dit nu een afsluiting is of de aankondiging van nieuw leven bij ons?

Meer van mijn gedachten deelde ik deze week in de podklets met Susannah. Wij maken eens in de zoveel tijd een aflevering van de Suus & Eefshow waarin we praten en kletsen over thema’s die wij op ons pad van bewust ouderschap met de antroposofie tegenkomen. Deze keer praten we over miskramen en kinderwensen. Ik had veel woorden en het giebelen uit mijn tienertijd hebben we nog steeds niet afgeleerd.

Fijne zondag! Liefs Eveline