Wees trots dat je een maanvrouw bent!

Mijn moeder was net 1 maand overleden toen ik als 11 jarig meisje de eerste keer ongesteld werd. Het leek alsof mijn lichaam mijn voornemen had gevoeld, waarin ik had besloten dat ik nu dus de vrouw des huizes moest worden. 

Die bewuste avond dat ik mijn eerste bloeding ontdekte, was ik met mijn familie bij vrienden op bezoek. Ik wist dat ik niet dood ging en ook geen enge ziekte had, maar wat er nou werkelijk aan de had was, was me toch niet echt duidelijk. Ik fluisterde mijn vader in het oor wat er aan de hand was en de blik in zijn ogen zal ik nooit vergeten. De boodschap werd meteen doorgefluisterd aan mijn 2 grote broers en we vertrokken naar huis. De moeder van mijn beste vriendin was intussen gealarmeerd en stond op de stoep met maandverband en een reep chocolade.

Ik weet het nog als de dag van gisteren dat zij mij, met tranen in de ogen in de armen sloot, me feliciteerde met mijn vrouw zijn en mij daarna inlichtte over de stand van zaken.

Een onrein nest?

Op mijn kamertje met gesloten deur hoorde ik het geheim van een soort omgekeerde bolle fles in mijn buik, waarin elke maand een nieuw nestje werd gebouwd van bloed voor een klein eitje. Als het eitje niet bevrucht werd, zou het nestje zichzelf weer vernieuwen en het oude nestje verdween dan in de vorm van mijn menstruatie uit mijn lijf.
Vol goede moed ging ik die avond aan de slag met het maandverband, waarvan ik pas na een paar keer ontdekte dat de plakstreep niet tegen mijn lijf aan moest, maar in mijn onderbroek. En een haat/liefde verhouding met mijn menstruerende lijf begon.

Slecht gesteld

Wat heb ik het vaak als een last ervaren, die elke keer opnieuw zich herhalende cyclus. Dat geheime gedoe in de winkel om maandverband te kopen, dat ellendige gevoel van die plakkerige loempia met rode saus in mijn broek, het eerste geklungel met tampons waarbij alles te groot leek voor mij, de lichamelijke klachtjes, het gehannes op vakantie en zo veel meer. Maar ook de wetenschap dat voor veel mannen, vrouwen hormoonmonsters zijn als ze ongesteld moeten worden, dat vrouwen op de wereld zich moeten schamen voor hun onreinheid en buitengesloten worden vanwege die viezigheid.

Pas toen kinderen krijgen een thema werd in mijn leven, kon ik het nut van die menstruatie inzien. Die 325 keer bloedingen tot nu toe waren nodig zodat ik het mooiste in mijn leven kon ontvangen; mijn 3 prachtige zoons. En ik zal met opgeheven hoofd de komende +/- 200 bloedingen verdragen omdat ik weet wat het mij gebracht heeft.

Maar is het alleen dat? Is het dat wat 4 miljard mensen op deze aarde, de helft van hun leven, elke maand moeten uitzitten? Of is er wellicht meer?

Maanvrouw

Op een avond waar ik laat thuis kwam van een feestje keek ik, zoals ik dat altijd doe, naar de nachtelijke hemel. De immense, donkerblauwe lucht met de sterren en de maan zag ik opeens met andere ogen. Ik keek naar de maan en opeens begon er iets in mij te groeien. Elke mens op deze wereld is ontstaan door de maanstonde (de menstruatie) van zijn of haar moeder. In elke vrouw spiegelt zich op wonderbaarlijke wijze de cyclus van die maan. De gemiddelde, natuurlijke cyclus van een vrouw is, net als de cyclus van de maan 28 dagen. 4 weken: de nieuwe maan, het eerste kwartier, de volle maan en het laatste kwartier; met daarin verborgen de cyclus van de 4 seizoenen.

Eén week staat in het teken van de winter. De vrouw heeft haar menstruatie en trekt zich het liefste in zichzelf terug. Lekker met een dekentje op de bank, boekje lezen, tv kijken, thee drinken en chocolade eten.
Dan komt de lente. De vrouw is opgelucht en vol nieuwe energie, want de menstruatie is achter de rug. Er wordt een nieuw nest gebouwd in de baarmoeder als voorbereiding voor het nieuwe leven.
De zomer en de bloei fase volgt in de derde week. De vrouw is vruchtbaar, midden in het leven en naar buiten gericht. Ze is vol lust en stralende energie.
De herfst is het keerpunt in de cyclus. De hormonen beginnen het niet bevruchte eitje af te stoten en het lichaam bereidt zich voor op de komende menstruatie. De herfst brengt stralende zonneschijn, regen en hevige stormen.

Natuurlijk wonder

Lang geleden toen de mens nog in verbondenheid met de natuur leefde en zij geen deadline hadden voor ambitieuze klussen op het werk, trokken vrouwen zich terug tijdens de menstruatie. Niet verstoten door het andere geslacht, maar vereerd voor hun vruchtbaarheid, volgden vrouwen hun ‘winterse' behoefte. Om een onverklaarbare reden past de cyclus van vrouwen zich aan elkaar aan zodra vrouwen samenleven.

We leven niet meer in de oertijd, maar is het daardoor onmogelijk om meer verbonden te zijn met de natuur? (Het zou de aarde ten goede komen…) Is het niet een volkomen logische gedachte dat als de maan invloed uitoefent op de zeeën ter wereld, van invloed is bij het verbouwen van gewassen, zij ook van invloed is op ons vrouwen? Nee, dit is geen gezweef voor geitenwollensokkentypes, dit is moeder natuur! Misschien is wel het mooiste bewijs dat tijdens volle maan er enorme geboortegolven zijn.

Als je zo kan kijken naar je eigen menstruatie is het niet een ongesteldheid/slechte gesteldheid van de vrouw. Het is eigenlijk een natuurlijk wonder! We zouden als vrouw veel trotser mogen zijn op die levengevende cyclus. Wie een cyclus van 28 dagen heeft, hoeft zelfs niet in de agenda te kijken wanneer het de rode week is, maar kan de maan raadplegen. Prachtig toch?

Acceptatie

Natuurlijk hebben veel vrouwen een pijnlijke menstruatie. Maar daar zou wat mij betreft ook veel meer womenpower achter mogen. Ik zeg wel eens, dat als maar een paar mannen in de, voornamelijk mannelijke, medische wereld endometriose of PMS zouden hebben, er al lang meer onderzoek en een betere behandeling zou zijn tegen menstruatieklachten. Vrouwen klagen wel, maar meestal in stilte of onder elkaar. We willen niemand tot last zijn en het andere geslacht heeft meestal ook niet zoveel interesse in ons gedoe met tampons en menstruatiecups (die noem je in het Engels heel toepasselijk mooncup!). We accepteren dat pijn erbij hoort. We accepteren heel veel. Ook dat wij vrouwen zelf moeten voorkomen dat we zwanger worden. Dat er mannen op de wereld ons bezwangeren en dan ook nog een abortus verbieden en erger. We slikken zelfs dankbaar de pil, draaien op voor de kosten ervan. En dat ondanks dat het veel vrouwen afstompt in de emoties, onze partnerkeuze erdoor beïnvloed wordt en een negatieve invloed heeft op onze lustgevoelens.

Onze zonen en dochters

Mijn zoons weten al met hun jonge leeftijd dat ik 1x per maand een paar dagen bloed verlies. Dat door dat bloed een vrouw in staat is kinderen te krijgen en dus ook zij geboren konden worden. Ze hebben een keer mijn cup (wat een goede uitvinding!) zien staan en wilden weten waarvoor dat is. Mijn antwoord was niet geheimzinnig, maar vanwege hun leeftijd nog niet alles verklarend. Vrouwen verliezen elke maand een paar dagen bloed via de vagina. Dat is heel bijzonder, want dan weet je dat deze vrouw moeder kan worden van een kindje dat bij haar geboren wil worden. 

Ik voel het als mijn taak om onze jongens te leren met eerbied en met liefde om te gaan met de seizoenen van de vrouw. Het is onze taak onze dochters te leren dat ze zich niet hoeven te verstoppen voor hun vrouwzijn. Ze mogen trots zijn op de vrouwelijke gave om leven te geven, trots zijn omdat ze zo verbonden zijn met de wonderen van de natuur.

Dat menstruatiebloed is niet vies, maar gewoon bloed! De basis voor dat bijzondere nestje voor alle komende generaties!

Wees trots dat je een maanvrouw bent! 🌙