Eerlijk over ouderschap

Graag vertel ik jullie iets over schone schijn en niet perfect ouderschap. Over onzekerheden, dikke missers en waarom het naar mijn mening toch prima is om perfectie te delen op mijn blog.

In de wereld van social media waar we vooral dat laten zien wat inspirerend, mooi en fijn is, zou je bijna vergeten dat heel veel in het echte leven helemaal niet zo perfect is. Dat er ook veel mis gaat bij andere mensen en dat je echt niet alles moet hebben wat internet je zo mooi voorschotelt.

Ook ik kan wel eens onzeker worden van de mooie verhalen die ik lees en de perfecte plaatjes die ik zie. Mijn kinderen hebben echt niet altijd leuke kleren aan of perfecte kapsels, en ze zijn regelmatig hopeloos onmogelijk. Ik ben vaker niet fotogeniek dan wel (zie bovenstaande blije foto met taartje van drie kinderen, die eigenlijk uitgesorteerd is vanwege die onderkin). Ik lig ‘s avonds wel eens in bed me af te vragen of ik wel geschikt ben voor het moederschap en ik denk bijna elke dag dat ik een De Noest lampje met van die mooie transparantjes nodig heb, wil ik een echte vrijeschoolmoeder waardig zijn.

Ja, ook ik ben niet perfect. Mocht je het willen weten, hier een biecht:

1. Broodjes bakken

Broodjes bakken met mijn kinderen vinden wij een van de heerlijkste dingen om samen te doen. Dan zou je zeggen dat ik mijn geduld goed heb getraind. Maar o, wat is het lastig voor mij om echt los te laten. Ik kan het niet laten veel te hard te zuchten als er weer een lepel meel op de grond valt en wil stiekem de hele tijd het liefst alles uit handen nemen. En stttt ik kneed de wriemelbroodjes van mijn kinderen achter hun rug om tot mooie ronde deegballetjes voordat ze in de oven gaan. WHY?

2. Dreigen

Hoewel grote fan van onvoorwaardelijk ouderschap, ik hoor mezelf elke dag tot 10 tellen of stompzinnig roepen dat ze nu moeten ophouden met poepmopjes, piemelgrapjes en vaginaliedjes, anders gaan we niet naar de kerstmarkt.

3. Schreeuwen

Ook ik schreeuw weleens uit onmacht. Ik schreeuw dat mijn kinderen niet tegen mij moeten schreeuwen. Dat ze op moeten houden met elkaar irriteren. Dat ze niet moeten zeuren. Hou op! 📣

4. Tv kijken

Af en toe ben ook ik zo blij dat ik mijn kinderen achter de tv kan parkeren. Ik kan het niet laten mezelf daarvoor in gedachte af te straffen en de hele tijd te denken aan die 15 bewuste schermtijd punten op mijn blog... en toch zeg ik vaker pas na een uur dat het half uurtje voorbij is.

5. Perfectionisme

Als ik iets knutsel met mijn kinderen kan ik mijn eigen perfectionisme niet in toom houden. Dan hoor ik mezelf zeggen dat ze echt de puntjes netjes op elkaar moeten vouwen anders wordt het niets. Resultaat: paniek bij kind 1 en kind 2 geeft het op en gaat weg. Waarom houd ik niet mijn mond? (Ik zie een patroon met die broodjes, zou een psycholoog nu zeggen... )

6. Jaarfeesten

Hoewel ik op mijn blog wellicht suggereer dat ik alle jaarfeesten goed organiseer, zijn dat vaak ook veel woorden, kennis en mooie plaatjes. Regelmatig flans ik dingen te laat in elkaar of laat ik iets gewoon achterwege. Dit jaar geen gedichten van Sinterklaas, een gekochte adventskrans en Sint Lucia ben ik helemaal vergeten.

7. Wat laat ik niet zien?

Hoewel ik graag vrouwelijk, verzorgd en als leuke, goed georganiseerde moeder voor de dag wil komen, hou ik ook van de pyjama dagen. Kinderen met jas over de pyjama de tuin in, ik met heel milieuonvriendelijke fleece en piekhaar op de bank, huis in chaos en pizza in de oven. Allemaal heel ongeschikt materiaal voor Social Media en spontaan aanbellen kan dan ook niet 😉.

8. Humeurig

Als moeder thuis kunnen de vier muren af en toe gevaarlijk op mij af komen. Gek genoeg vooral na een paar dagen vakantie merk ik dat ik soms niet echt om te genieten ben als moeder. De ontspannen modus van de vakantie, waar veel meer tijd is om alles voor elkaar te krijgen, is voorbij. Ondanks dat ik dit van mezelf weet, vind ik het moeilijk om mijn minder vrolijke humeur te beteugelen. Diegene die daar het meeste last van hebben, zijn helaas mijn onschuldjes van kinderen.

9. Meeveren

Mijn middelste zoon is een gevoelige jongen. Wat mij betreft de ideale man op latere leeftijd. Maar door zijn gevoeligheden is hij ook snel te kwetsen, is hij sneller overmand door zijn emoties en heeft hij veel meer warmte en omhulling nodig. 9 van de 10 keer lukt het mij om op de juiste manier in te gaan op zijn behoeften, maar die ene keer is mijn ruimte en geduld op. Dan veer ik niet meer, doe ik onaardig, ben ik beledigd als hij me afstoot en gedraag ik me te weinig als verstandige volwassene.

10. Telefoon

Die stomme telefoon. Bijna dagelijks neem ik me voor hem niet te gebruiken voor het goede voorbeeld naar mijn kinderen toe. En waar zit ik nu en wat heb ik nu in mijn hand? Juist...

Wat een opluchting

Eerlijk over ouderschap, wat een opluchting. Soms is het gewoon fijn om over álles wat het moederschap inhoud te delen en te lezen, zodat je weet dat je niet alleen bent in je gevoel van niet perfect zijn, onmacht of zelfs woede en verdriet. We vinden het soms moeilijk om die lastige dingen te vertellen, hoewel het juist fijn is om te weten dat je niet alleen bent. We vechten allemaal wel eens/regelmatig/altijd met de vermoeidheid, met het ons moeten splitsen, dingen die niet lukken, met de balans tussen werk en leven, met kinderen die niets willen eten of heel lastig voor ons zijn.

Delen over het werkelijke, eerlijke ouderschap maakt het écht. Het maakt het verhaal compleet, zodat we ook met zachtheid kunnen kijken naar onze eigen onvermogens en de moeilijkheden op het pad van onze taak als opvoeder. En daarnaast kunnen we ook de mooie plaatjes en het ideaal zonder gêne delen, omdat we dit gewoon van elkaar weten, toch? We zijn allemaal mens en niemand is perfect. Gelukkig maar 🍀❤️