Geboorte en sterven. En wedergeboorte?
In dit blog neem ik je mee in mijn persoonlijke gedachtegangen en belevenissen zo de dagen voor Pasen. En daarnaast deel ik graag onderaan dit schrijven een prachtig verhaal met je over de geboorte: De aardereis van de kleine engel.
We zitten middenin de lijdenstijd deze dagen voor Pasen. Een lijdenstijd die helaas heel passend is bij de wereld momenteel; een hele mensenwereld die lijdt onder de gevolgen van het Coronavirus. Persoonlijk geloof ik er heilig in dat juist in dat lijden een kans verscholen zit. Een kans van lijden naar leiden. Daarmee bedoel ik dat we stil kunnen staan bij dat wat werkelijk belangrijk is, vol persoonlijk leiderschap keuzes kunnen maken die uiteindelijk goed zijn voor de natuur, voor onze maatschappij, onze medemens, goed voor ons gezin en goed voor onszelf.
Maar terwijl we allemaal letterlijk en figuurlijk een stapje terug moeten nemen en ik mij de luxe veroorloof te filosoferen over een betere wereld, is het in diezelfde wereld crisis. Een crisis die niet alleen in zieken of sterftecijfers is uit te drukken, maar die grote sociale, culturele, psychologische en politieke gevolgen heeft die wellicht net zo'n, of misschien wel een nog diepere impact hebben op ons mensen.
Meer nog dan anders zijn we ons bewust van de kwetsbaarheid van ons bestaan. We zijn als mensen zo slim dat we ons overmoedig weten in de beheersing van het leven. Het is echter zo dat wij mensen als onderdeel van de natuur uiteindelijk altijd zullen moeten buigen voor de wetten van moeder natuur. Want twee dingen weten we zeker, we zullen als mens geboren worden én we zullen weer sterven.
Een derde zekerheid is weggelegd voor diegene die gelooft: na de dood wacht de wedergeboorte.
Pasen is het feest waarin je de wedergeboorte viert. De natuur die in de lente weer ontwaakt na de ogenschijnlijke dood in de winter; Christus die opstond uit de dood. We eten eieren als symbool voor het harde doodse, waarin het nieuwe leven schuil gaat. Meer over Pasen lees je hier.
Afscheid nemen
Mijn dagen gaan langs een eigen lijdensweg en daarmee verbonden de gedachten over hoe wij als mens ons uiteen moeten zetten met het leven, ziekte, geluk, de dood en hopelijk wedergeboorte. Een dierbaar iemand overleed, niet aan covid-19, maar aan het feit dat met bijna 103 het leven ook ten einde mocht zijn. We spraken de laatste jaren veel over de zin van het leven, het sterven en hoe het leven na de dood zou zijn. Ze keek zelfs uit naar het einde; haar leven was volbracht.
Ik gaf haar zo’n wollig, antroposofische beschermengel cadeau voor als ze zou gaan op een moment dat ik ver weg thuis in Duitsland zou zijn. Het was mijn teken voor haar dat ik geloof dat er een engel op haar wacht. Een engel die haar, haar vleugels terug zou geven en haar zo liefdevol zou verwelkomen als ouders dat doen bij de geboorte van een kind.
We hebben dierbaar telefonisch afscheid kunnen nemen. Ik vertelde haar het prachtige geboorte verhaal dat in vrijeschoolse kleuterklassen verteld wordt bij de verjaardag van de kinderen. En ik wenste haar een goede terugreis over de regenboog.
En zo krijgen mijn dagen rond Pasen extra diepgang. We vieren de wedergeboorte; de wedergeboorte die ons altijd licht biedt aan het eind van een donkere tunnel, de wedergeboorte van de lente in de natuur en de wedergeboorte van ons mensen.
Fijne paasdagen lieve lezer!
De aardereis van de kleine engel
Ik sprak het geboorteverhaal hier in en maakte er een tekening voor kinderen bij, hier laat ik zien hoe.
Er was eens een kleine engel, die over de rand van de hemelwei naar beneden naar de aarde keek. Daar zag het de prachtigste bergen en dalen, rivieren die zich erdoorheen slingerden, schitterende stenen en glanzende kristallen. Het rende naar de grote engel Gabriël en zei: “Ooh, ik wil zooo graag naar de aarde! Wat is het daar mooi met al die glanzende stenen en kristallen, en dat glinsterende water! Ik wil dat van dichtbij bekijken!” Maar de grote engel zei: “Wacht nog even, het is nog te vroeg.”
Enige tijd later keek de kleine engel weer over de rand van de hemelwei naar beneden en nu zag het de prachtigste bomen, schitterende bloemen in alle kleuren van de regenboog, grote weides met frisgroen gras en heerlijk zoete vruchten die overal groeiden. Het rende weer naar de grote engel Gabriël en zei: “Ooh, ik wil zooo graag naar de aarde! Nu zag ik de bomen en de planten, de bloemen en de vruchten! Ik wil er naartoe, en daar spelen en de vruchten proeven!” Maar de grote engel zei: “Wacht nog even, het is nog te vroeg.”
Enige tijd later keek de kleine engel weer over de rand van de hemelwei naar beneden en nu zag het allerlei dieren lopen, vogels door de lucht vliegen en de vissen springen in het heldere water. Het rende weer naar de grote engel Gabriël en zei: “Ooh, ik wil zooo graag naar de aarde! Ik zag de dieren die rondlopen, langzaam en snel, de vogels in de lucht en de vissen op het water! Wat zou ik graag van dichtbij naar ze kijken! Ik wil de zachte dieren aaien, ik wil zwemmen met de vissen, ik wil in het gras liggen en naar de vogels kijken! Maar de grote engel zei: “Wacht nog even, het is nog te vroeg.”
Enige tijd later keek de kleine engel weer over de rand van de hemelwei naar beneden en nu zag het iets heel bijzonders: Het zag een huis en in dat huis zag het een vader en een moeder die samen een kamertje klaarmaakten. Het was zo’n gezellig kamertje, en er stond een prachtig wiegje klaar, met zachte gordijntjes, en de moeder en de vader omhelsden elkaar en legden zo liefdevol de dekentjes in dat fijne bedje… Nog nooit was de kleine engel zó snel naar de grote engel Gabriël gerend: “Ik wil NU naar de aarde! Ik heb zo’n lieve moeder en vader gezien, dáár wil ik heen! NU!!”
De grote engel keek met een zachte glimlach op de kleine engel neer en zei: “Goed. Je mag nu naar de aarde. Maar op de aarde kun je je vleugels niet gebruiken. Geef die maar aan mij, ik zal ze voor je bewaren. Als je leven op aarde voorbij is, kom je naar ons terug. We kijken naar je uit. En als je weer terugkomt, zal ik je je vleugels teruggeven. Stap nu maar op de grote regenboogbrug, die leidt je naar de aarde, naar je nieuwe huis. Als je de weg niet kunt vinden, zullen de zon en de maan en alle sterren je helpen op je weg naar de aarde. Ik zal een stukje met je meelopen, maar dan moet je de weg verder alleen afleggen. Je zult ons op aarde vergeten, maar wij zullen er altijd zijn.” De grote engel nam de vleugels van de kleine engel en borg ze zorgvuldig op.
Toen nam hij de kleine engel bij de hand en bracht hem naar de regenboogbrug. Daar draaide hij de kleine engel met het gezicht naar beneden, naar de aarde, zodat het kon zien waar het heen moest gaan. “Daar ga je heen,” zei hij zacht. “Volg de brug maar, je komt er vanzelf. De zon, de maan en de sterren zullen je de weg wijzen.” Toen voelde de kleine engel hoe de grote engel zijn vinger op de lippen van de kleine engel legde en hij zei: “Op aarde zul je niet van ons kunnen vertellen, want je zult ons vergeten zijn. Maar wij zijn er altijd en zullen op je wachten tot je terugkeert.” De kleine engel zag toen alleen nog maar de prachtige regenboogbrug en in de verte het huis waar het heen wilde.
En nu droegen de kleine voetjes onze kleine engel naar de aarde. Het was vergeten waar het vandaan kwam. Het wist alleen waar het heen wilde. Onderaan de brug was het zó moe van de lange reis, dat het ging liggen en in slaap viel. De kleine engel werd wakker als een pasgeboren mensenkind, en het lag in de heerlijke zachte wieg. Liefdevol tilde de moeder hem eruit en aaide hem over zijn zachte wangetjes. “Kijk,” zei ze tegen de vader, “zie je hoe het kindje een klein kuiltje op zijn bovenlip heeft? Alsof iemand daar zijn vinger heeft neergelegd”.
Verder lezen:
Dit vind je misschien ook leuk
Eerlijk over ouderschap
05/01/2020
Geluk bij een ongeluk
10/08/2020
Eén reactie
Isabel
De corona-crisis geeft ons veel aanleiding om na te denken over het leven en de dood. Het is die onaflatende stroom van beangstigende berichten prettig, om iets opheffends en hoopgevends te lezen, dat je mee kan nemen bij het nadenken over deze onvermijdelijke zaken.