Nacht 12 – december

Opdracht voor 31 december:

December

Deze oorspronkelijk 10de maand van het jaar (decem betekent tiende in het latijn) was altijd al de laatste maand van het jaar. Het was het eind voordat de stille wintertijd begon en pas in maart ging het leven op het land weer van start. In de volksmond heette december de wintermaand, het is de maand waar de herfsttijd over gaat in de winter. December kenmerkt zich door de winterzonnewende en die midwinternacht is van grote betekenis in onze levens. De midwinternacht brengt ons elk jaar opnieuw de lichtgeboorte en is sterk verbonden met onze nachtelijke reis die we elke nacht van ons leven maken, elk jaar en elk leven. De nachtelijke reis na het leven zou je kunnen verbinden met de incarnatiegedachte en de impuls voor een nieuw leven op aarde.

In de weken voor dit midwinterpunt beleven we de tijd van verwachting - in de adventstijd groeit het innerlijke licht en creëren we in ons een schaal van rust en stilte om de nieuwe impuls te kunnen horen en voelen voor een nieuwe dag en een een nieuw aardejaar.

Graag deel ik ook nog dit gedicht The Shortest Day van Susan Cooper met je. Dit gedicht herdenkt de winterzonnewende en beschrijft de overgang van de kortste dag van het jaar naar de periode waarin de dagen weer langer worden, met een gevoel van hernieuwde energie en licht. Het benadrukt de cyclus van licht en donker, en de komst van een nieuw seizoen.

And so the Shortest Day came,
And the year died,
And the darkness of night,
Was born of the light,
And the sun’s journey was blessed by the sky,
And the earth was blessed by the light.

De twaalf maanden

Toen zag ze in de verte een licht. Ze ging er op af en kwam op de top van een berg, waar een groot vuur brandde. De twaalf maanden zaten er op stenen zwijgend omheen. Holena schrok, maar vatte moed, ging naar het vuur er strekte haar handen uit om zich te warmen. Ze vroeg de maanden niet of dat mocht, ja, ze zei geen woord tegen ze. "Waarom ben je hier gekomen en wat zoek je hier?" vroeg Januari verstoord. "Wat gaat jou dat aan, oude man, daar heb je niets mee te maken," zei Holena bars en ging het bos weer in. Januari fronste zijn voorhoofd en zwaaide zijn scepter boven zijn hoofd. Op hetzelfde ogenblik werd het donker aan de hemel, het vuur brandde heel laag en de sneeuw begon te stuiven, alsof er een veren dekbed kapotgescheurd werd en een ijzige wind blies over de berg. Holena zag geen hand voor ogen en dwaalde en dwaalde maar rond. Tenslotte viel ze in de sneeuw en kon niet meer opstaan. Ze schold op Maroeschka en vervloekte God. Onophoudelijk viel de sneeuw en woei er een ijzige wind en ondanks haar warme pels, bevroor Holena in de sneeuw.

In het huisje wachtte haar moeder op haar terugkeer. "Waarom kwam Holena toch niet terug?" dacht ze. Tenslotte nam ze zelf een mandje, sloeg een doek om en ging Holena zoeken, maar ze verdwaalde in de sneeuw. Ondertussen wachtte Maroeschka op hen met het avondeten en keek bezorgd uit het raam. Buiten was het donker geworden. De sterren fonkelden, de sneeuw glinsterde, maar wijd en zijd was geen mens te bekennen. Ook de volgende dag kwamen Holena en haar moeder niet terug, ze waren in het gebergte bevroren.

Ikzin

Nu een stukje verdieping over de zintuigen. Bij dit bericht ontvang je de audioboodschap over de ik-zin. Het zintuig wat zo sterk is verbonden met de levenspaden van ons mensen. 

 Audiobericht:

 

De ik-zin is het zintuig dat zich richt op de individualiteit van een ander. Het is een moeilijk zintuig, juist in deze, erg op onszelf gerichte tijd. Want om je echt in de persoonlijkheid van de ander te kunnen verplaatsen, moet je jezelf aan de kant zetten en compleet loskomen. Los van wie jij bent met je eigen gewoontes en emoties en los van de gewoontes en emoties van de ander. Om iemand goed te leren kennen is het nodig dat je een stukje van de ander in jou toe laat. En dát is helemaal niet zo eenvoudig. Als je verliefd bent is het makkelijker, je kan je zelfs zo verliezen in een ander dat je een klein beetje de ander wordt. Er is altijd een moment van antipathie nodig om weer op afstand en in jezelf te komen.

De individualiteit van een ander is het beste waar te nemen in de ogen van de ander. In het alledaagse contact is het daarom ook niet mogelijk en niet wenselijk om iemand te lang aan te kijken. Aankijken betekent het verdiepen in de ander, met het wegkijken kom je weer terug bij je zelf. Ook met het handenschudden voel je even de persoonlijkheid van een ander. Tussen de ogen of de handen ontstaat een intensieve ontmoeting van twee individuen. Naast de blik in de ogen en de handdruk kan je iemands persoonlijkheid leren kennen in de lichaamshouding, de lichaamsbewegingen, in de stem en in de persoonlijke gedachtengangen.

Oefeningen:

1. Kijk iemand lang aan in de ogen. Zie jij werkelijk de ander en wanneer wordt het ongemakkelijk?
2. Let eens op een verjaardagsfeestje, werkmeeting, familiedag extra op hoe mensen op jou overkomen door middel van hun handdruk, hun lichaamshouding en de stem.

Afronding

Hiermee komen we ook op het einde van onze maanden- en zintuigenreis. Hartelijk dank voor je stille of actieve meedoen. Ik hoop dat je er een mooie tijd van hebt kunnen maken en er veel mocht ontstaan in je schriftje, maar hopelijk vooral ook in je hart en je gedachte. Mocht je nog niet helemaal klaar zijn met de reis, is dat natuurlijk niet erg. Je kan de komende tijd wellicht wat tijd maken om nog gaatjes te vullen of je extra te verdiepen in de materie.

Ik wens je een heerlijke oudejaarsavond, een fijne nacht en natuurlijk een nieuwjaarsfontein vol inspiratie voor het nieuwe jaar dat voor je ligt.

✨ Lieve groet, Eveline

Ps. Ik zou het ongelooflijk waarderen om een beetje feedback te mogen ontvangen persoonlijk of openbaar (dat kan onderaan deze pagina). Ik hoor graag wat je er van vond, op welke manier je iets hebt kunnen doen en of je volgend jaar weer van de partij bent met deze of andere thema’s. Ik hoor graag van je! Dank 🙏✨