Liefde & Wijsheid

Sophia

Antroposofie is samengesteld uit de twee Griekse woorden: ánthrōpos, wat mens betekent en sophia, wat wijsheid betekent. Antroposofie betekent dus 'wijsheid van de mens'. Maar wat of wie is eigenlijk Sophia? Hier een kleine poging tot een beschouwing.

Vanuit de antroposofie wordt Sophia gezien als de belichaming van de hoogste wijsheid, een goddelijke kracht die door het universum stroomt en tegelijkertijd een onzichtbare aanwezigheid is die ons mens-zijn diep kan doordringen. Sophia is niet slechts een abstract idee maar een levende, kosmische entiteit die diep verweven is met de evolutie van de mensheid. Maria is haar aardse vorm. Zij is het die het licht in zich draagt en de liefde brengt in het wezen van Jezus - Christus. 'Sophia-Maria' is daarmee het symbool voor de gereinigde ziel van de mens en tegelijkertijd een hemels wezen dat de wijsheid van het universum belichaamt. Dit duale karakter van 'hemelse wijsheid'  en de 'brenger van licht en liefde' omvat het mysterieuze versmelten van liefde (Christus) en wijsheid (Sophia), een verweven samengaan waarbinnen de mens zijn plaats vindt in de kosmos.

Kosmische moeder

Sophia wordt in de esoterisch-christelijke en alchemistische tradities vaak voorgesteld als het vrouwelijke principe dat de wijsheid van het universum bevat - zij is de bruid, de moeder, de dochter en geliefde. Deze wijsheid is daarbij niet los van liefde; zij is juist de kracht die de liefde compleet maakt, die haar vorm en richting geeft. De wijsheid en de liefde zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Waar de liefde de ziel verwarmt, geeft de wijsheid haar de richting, het pad. Sophia is het levende wezen, als een soort 'kosmische baarmoeder' waarin de mens zich kan ontwikkelen en liefde en wijsheid kan laten groeien tot diepere en verlichte vormen in zichzelf. Sophia is als een gids in dit proces - zij is de schakel tussen de mens en het goddelijke, het wezen dat de deur opent naar hogere bewustzijnsniveaus. De mens is op zijn ontwikkelingsweg, op pad naar een steeds grotere verbinding met de bron van alles - naar het goddelijke thuis.

In de woorden van Steiner klinkt het zo: we kunnen ons ware mens-zijn pas ontdekken wanneer wij in verbinding staan met de hogere wijsheid die door Sophia wordt vertegenwoordigd. Deze wijsheid is niet slechts kennis, maar een levende kracht die ons uitnodigt om ons spiritueel te ontwikkelen, te groeien in liefde en wijsheid en uiteindelijk de sterren zelf te worden. De mens is op weg om een sterrenwezen te worden, een wezen dat de universele wijsheid en liefde draagt en uitdrukt in alles wat hij doet.

Christus

En wie is Christus?

Het is niet een geboorte van zomaar een kind dat we vieren en herdenken met kerstmis, het is de geboorte van Jezus die op 30 jarige leeftijd tot Christus werd gedoopt (tot Christus werd). Als je je hierin verdiept zal je ontdekken dat er eigenlijk gesproken wordt over 2 kinderen uit 2 stromingen die samenkomen. Een kind vanuit de stroom van de hartwarmte van de herders (liefde) en een kind vanuit de verlichte stroom van de wijsheid van de koningen (wijsheid). De rol van Christus in de antroposofie is niet voor iedereen even makkelijk. Ik zie het zo: belangrijk is dat niet gesproken wordt over Christus vanuit het kerk, maar over 'de Christus' die als persoon (ook historisch) met alomvattende liefde de geestelijke wereld op de aarde brengt en die met zijn tijd een nieuwe bewustzijnsimpuls brengt voor de hele mensheid. De mens is sindsdien van gemeenschapswezen, steeds meer een bewuster individu geworden. In elk mens is sindsdien een stukje goddelijkheid - een stukje 'Christus in mij' te vinden en groeiende. Christus als de transformerende kracht die de liefde in de wereld brengt en de mensheid helpt om zich te verenigen met het goddelijke. Dat staat dus flink los van de God of Christus waarover in de kerk wordt gesproken. Christus is ook in jou en mij en belichaamd met zijn leven en sterven dat wat ons als mens meer maakt dan enkel dat tastbaar, levende lijf, geleid door driften en instincten. Hoe bewuster ik ben als mens, hoe meer mijn IK, mijn unieke 'goddelijke' kern, zich tot uitdrukking kan brengen. En hoe groter de liefde en wijsheid die ik de wereld in kan dragen.

Wat betekenen: Ik, astraal, ether en fysiek? Klik HIER.

Goddelijke kern

Volgens Rudolf Steiner blijven ons fysieke- en etherische lichaam tijdens de nacht in ons bed. Ons Ik en astraallichaam maken zich los van ons aardse lijf, keren terug naar onze geestelijke bron en we ontmoeten in de nacht onze eigen (bescherm)engel. Zo is elke nacht een moment van opladen aan onze goddelijke kern en een impuls voor dat wat wij willen bewerkstelligen voor een nieuwe dag op aarde. Steiner zegt dat de heilige kerstnachten extra bijzonder zijn voor de mens, omdat voor ieder mens – onbewust – een ontmoeting met Christus (liefde, bewustzijn, waarheid....) plaats vindt.

Eveneens zegt hij dat gedurende de twaalf heilige nachten de zaden in de aarde worden bevrucht door de geestelijke krachten van de sterren, waardoor in de lente de planten uit de aarde kunnen ontkiemen. De eigenlijke bevruchting is niet alleen maar de versmelting van de stuifmeelkorrel in het vruchtbeginsel van de stamper, maar de bevruchting van de aarde door het goddelijke. Die geestelijke krachten heeft de aardeziel, opgenomen tijdens haar uitademing met midzomer. Met midwinter als de ziel van de aarde ingeademd is, bevruchten deze geestelijke krachten van de planeten de zaadkiemen in de aarde.

Steiner: Maar niet alleen de mens ademt, ook de aarde ademt, hoewel op een andere manier. Wanneer de wintertijd in aantocht is, heeft de aarde met de kersttijd het diepst ingeademd, dan is de aardeziel geheel in de aarde getrokken. ….de mens beleeft dit inademingsmoment van de aarde mee, wanneer de aarde haar ziel geheel in zichzelf heeft en als alle natuurgeesten uit de aarde kunnen komen en leven met de bomen die nu bedekt zijn met sneeuw, leven met de oppervlakte van de aarde, waar het water bevroren is. Wanneer de aarde zich omhult met koude, dan worden de geestelijke wezens in de aarde actief. … De natuurkenner zegt wij zaaien het zaad in de aarde, dat overwintert en ontluikt in het voorjaar weer. Dat zou allemaal niet gebeuren, als de natuurgeesten niet de geestelijke kracht van het zaad door de winter heendroegen. De geestelijke wezens, de natuurgeesten zijn het allerwakkerst, als de aarde haar ziel geheel heeft ingeademd gedurende de wintertijd, in de kersttijd. De geboorte van Jezus kan het best begrepen worden door het feit dat deze in de kersttijd, als de aarde haar ziel geheel in zich draagt, heeft plaats gevonden.

 Gloria in excelsis Deo et in terra pax
Vrede op aarde in mensen die van goeden wille zijn